Een ode aan jou, Vanessa. Veel te vroeg, veel te jong, het spijt me.

Donderdagochtend rond een uur of 9. Mijn werkgever Marlene komt de stal binnen met de mega order van Divoza. Allemaal nieuwe spulletjes voor onze lieve pony's! Als kinderen in een snoepwinkel pakken we de 3 inmens grote dozen uit en glunderen we bij de nieuwe halsters, dekjes en dekens. Nog voordat alles was uitgepakt wilden we de dekens uiteraard gaan passen op onze jongens en meisje. De jongens stonden nog op stal in verband met de zadelpasser dus zij kregen gelijk een mooie nieuwe jas aan. Het meisje Vanessa had al een passend zadel en stond dus op de wei. Ook zij moest haar nieuwe jas natuurlijk even proberen. In eerste instantie probeerden Marlene en ik dat in de wei. Ik gaf al aan dat ze de vorige keren met oefenen al in paniek was geraakt. We namen ons dus voor om een veilige omgeving te kiezen, zodat ze zich niet zou kunnen bezeren en liepen naar de kleine binnenbak. Lois en ik begonnen met ons standaard ritueel, terwijl Marlene het filmde. Zoals gezegd, hebben we vaker met Vanessa geoefend met dekens. De ene keer meer succesvol dan de andere keer. We begonnen dus met een zachte fleecedeken zonder singels. Eerst weer even ruiken, dan aaien en daarna als een zadel op haar rug gelegd. Vanuit daar konden we hem dan zo naar achter trekken dat hij goed lag. Vanessa deed het super en ik gaf haar een koekje. Dit hebben we een paar keer herhaald voordat we met de nieuwe jas kwamen. Een ongevoerde regendeken, met singels.

Lois en ik handelden op precies dezelfde manier als met de zweetdeken en Vanessa was wederom erg braaf. Na een aantel keer besloten we de deken vast te maken. Lois stond aan haar rechterkant om de singels op de juiste maat te maken. Ik stond aan de voorkant om daar het klittenband aan elkaar te maken. In een fractie van een seconde raakte Vanessa in paniek en probeerde te ontkomen. Ik had haar vast, maar bleef met mijn been in haar achterbeen haken en verloor mijn evenwicht. Ik moest loslaten om mezelf te redden. Vervolgens ging het heel snel. Vanessa bleef rennen, in blinde paniek en wist uiteindelijk uit de binnenbak te ontsnappen. Ze rende de gang in, maar moest omkeren omdat aan het einde de deur dicht zat. Met een bloedvaart kwam ze op me afgerend en ik koos ervoor om aan de kant te stappen. Inmiddels stond onze stalhulp bij de andere deur om die te sluiten. Dit is een garagedeur dus sluit vanaf boven en heeft een sensor zodat deze weer omhoog gaat als er iets tussen komt. Toen de deur voor de helft naar beneden was schoot Vanessa eronderdoor en wat er toen gebeurde zal ik nooit uit mijn gedachten kunnen verwijderen. Ongeveer 5 meter achter de deur staat een schuur waar Vanessa in volle vaart, na een sliding tegen aan klapte.

Vanessa was een taaie, ze rende door en door en door, weg van de kudde, weg van stal, de grote weg op. Met 7 personen, voorbijgangers en golfers hebben we tevergeefs gezocht naar ons meisje. Na 2,5 uur werd Marlene door de politie gebeld dat zij op ongeveer 10 minuten rijden van stal was gevonden. De dierenarts was er al bij en haar een kalmerend middel gegeven. Marlene heeft haar opgehaald met de trailer en bij aankomst thuis zagen we de verwondingen. Bloed op het hoofd en op de benen, trillend en kreupel op 4 benen. Naar alle waarschijnlijkheid ook spier- en hoefbevangen.

We besloten haar in een box met infrarood camera te zetten, zodat wij haar in de gaten konden houden. De volgende ochtend lag zij in haar box en had moeite met opstaan. De dierenarts was er gelukkig vroeg en nam bloed af. Daarbij testte ze ook Vanessa's reflexen en keek zij in haar ogen. Daar merkte ze iets ongewoons op. Vanessa was aan de rechterkant voor een groot deel blind. Dat verklaarde eigenlijk alles: waarom het longeren die kant op niet lukte, waarom ze zo panisch reageerde op de singels aan de rechterkant en waarom ze zo ontzettend schrok als je haar benaderde van die kant. Alles viel op zijn plek, het is alleen zo verschrikkelijk triest dat dit de manier was om daar achter te komen.

Vanwege de pijn, de blindheid, de paniek, het feit dat er nooit een kindje op zou kunnen rijden vanwege haar extreme vluchtgedrag, hebben we besloten om haar te laten gaan. Nu heeft ze rust.

Vanessa, met open hoeven ontving je Dani in de kudde. Jouw kudde! En jullie vormden een sterk front. Twee totaal verschillende paardjes die elkaar perfect aanvoelden en aanvulden en het leiderschap deelde. Wat heb ik het zwaar met jouw verlies, lief meisje. Had ik het maar anders gedaan. Had ik maar een langere lijn gehad. Had ik maar eerder ontdekt dat je gewoonweg niks zag. Had ik maar...