Back in Holland

En toen was het alweer afgelopen. Veel sneller dan gepland en gehoopt, heb ik eind december mijn terugkeer naar Nederland moeten maken. Over het hoe en waarom wil ik vooral niet uitwijden, maar ik kan wel aangeven dat ik de eerste 2 weken in Nederland behoorlijk drepressief ben geweest. Het was ook niet mijn eigen beslissing om terug te gaan. Ik had graag langer in Denemarken, of misschien wel een ander Scandinavisch land, willen blijven wonen en werken. Ik zeg overigens niet dat ik nooit meer zo'n stap zal nemen, maar het wordt nu al wat lastiger. Ik heb namelijk een heel mooi cadeau overgehouden aan mijn trip naar Denemarken, de 10 jarige Lou Ann. Een springgefokte merrie, die vanwege een blessure beter niet meer kan springen. Ik zal haar daarom proberen dresuuurmatig te gaan trainen. Om met 2 paarden te emigreren, moet je wel 1000% zeker zijn van wat je doet en wat je kan verwachten. En aangezien het vertrouwen behoorlijk beschadigd is, zal ik voorlopig in het Vennepse rondwandelen.

Ik bedank iedereen enorm die mij in de afgelopen maanden berichtjes hebben gestuurd en bezoekjes hebben gebracht. En de trouwe blog-lezers natuuurlijk. Het bloggen gaat door, maar dan op mijn website www.annaeggenhuizen.nl en niet meer over het reizen, maar over tips, inspiratie en resultaten van mij en mijn paarden.

Het avondrondje

Het avondrondje. Een laatste ronde ergenstussen 8 en 9's avonds waarbij de paarden hooi krijgen, de deuren gesloten en het licht en radio uitgezet moeten worden. Als je het snel doet, ben je in 5 minuten klaar. Mijn rondjes duren over het algemeen een half uur. Vanavond bijvoorbeeld heb ik Dani en Rikus een appeltje gegeven, dat kan natuurlijk niet zonder bijbehorende knuffel, want: "voor wat hoort wat" en ik hou nou eenmaal van dikke knuffels van m'n paarden en pony's. Dat treft want mijn andere Fries Gelina geeft aan een knuffel voor het slapengaan te willen. Okido, geregeld! Ook Ciduna steekt haar hoofd naar buiten, ik moet haar oren kriebelen en beloof haar dat we morgen een beauty behandeling inplannen. Ook alle pensionpaarden krijgen een aai bij het geven van het hooi. Even checken of ze er "normaal" bij staan. In de ponystal is het natuurlijk helemaal een walhalla voor het pennymeisje wat diep in mij zit. Dani, Eddie, Bellis, Maja, Jasmin, Picasso en Justy... stuk voor stuk krijgen ze een aai en een knuffel. Niet elke pony zit daarop te wachten en geeft aan liever zijn/haar hooi te eten. Ook goed! Alles is uit, alle paarden zijn gecheckt, de stallen zijn goed dicht. Ik kan gerust gaan slapen.

Had ik maar...

Een ode aan jou, Vanessa. Veel te vroeg, veel te jong, het spijt me.

Donderdagochtend rond een uur of 9. Mijn werkgever Marlene komt de stal binnen met de mega order van Divoza. Allemaal nieuwe spulletjes voor onze lieve pony's! Als kinderen in een snoepwinkel pakken we de 3 inmens grote dozen uit en glunderen we bij de nieuwe halsters, dekjes en dekens. Nog voordat alles was uitgepakt wilden we de dekens uiteraard gaan passen op onze jongens en meisje. De jongens stonden nog op stal in verband met de zadelpasser dus zij kregen gelijk een mooie nieuwe jas aan. Het meisje Vanessa had al een passend zadel en stond dus op de wei. Ook zij moest haar nieuwe jas natuurlijk even proberen. In eerste instantie probeerden Marlene en ik dat in de wei. Ik gaf al aan dat ze de vorige keren met oefenen al in paniek was geraakt. We namen ons dus voor om een veilige omgeving te kiezen, zodat ze zich niet zou kunnen bezeren en liepen naar de kleine binnenbak. Lois en ik begonnen met ons standaard ritueel, terwijl Marlene het filmde. Zoals gezegd, hebben we vaker met Vanessa geoefend met dekens. De ene keer meer succesvol dan de andere keer. We begonnen dus met een zachte fleecedeken zonder singels. Eerst weer even ruiken, dan aaien en daarna als een zadel op haar rug gelegd. Vanuit daar konden we hem dan zo naar achter trekken dat hij goed lag. Vanessa deed het super en ik gaf haar een koekje. Dit hebben we een paar keer herhaald voordat we met de nieuwe jas kwamen. Een ongevoerde regendeken, met singels.

Lois en ik handelden op precies dezelfde manier als met de zweetdeken en Vanessa was wederom erg braaf. Na een aantel keer besloten we de deken vast te maken. Lois stond aan haar rechterkant om de singels op de juiste maat te maken. Ik stond aan de voorkant om daar het klittenband aan elkaar te maken. In een fractie van een seconde raakte Vanessa in paniek en probeerde te ontkomen. Ik had haar vast, maar bleef met mijn been in haar achterbeen haken en verloor mijn evenwicht. Ik moest loslaten om mezelf te redden. Vervolgens ging het heel snel. Vanessa bleef rennen, in blinde paniek en wist uiteindelijk uit de binnenbak te ontsnappen. Ze rende de gang in, maar moest omkeren omdat aan het einde de deur dicht zat. Met een bloedvaart kwam ze op me afgerend en ik koos ervoor om aan de kant te stappen. Inmiddels stond onze stalhulp bij de andere deur om die te sluiten. Dit is een garagedeur dus sluit vanaf boven en heeft een sensor zodat deze weer omhoog gaat als er iets tussen komt. Toen de deur voor de helft naar beneden was schoot Vanessa eronderdoor en wat er toen gebeurde zal ik nooit uit mijn gedachten kunnen verwijderen. Ongeveer 5 meter achter de deur staat een schuur waar Vanessa in volle vaart, na een sliding tegen aan klapte.

Vanessa was een taaie, ze rende door en door en door, weg van de kudde, weg van stal, de grote weg op. Met 7 personen, voorbijgangers en golfers hebben we tevergeefs gezocht naar ons meisje. Na 2,5 uur werd Marlene door de politie gebeld dat zij op ongeveer 10 minuten rijden van stal was gevonden. De dierenarts was er al bij en haar een kalmerend middel gegeven. Marlene heeft haar opgehaald met de trailer en bij aankomst thuis zagen we de verwondingen. Bloed op het hoofd en op de benen, trillend en kreupel op 4 benen. Naar alle waarschijnlijkheid ook spier- en hoefbevangen.

We besloten haar in een box met infrarood camera te zetten, zodat wij haar in de gaten konden houden. De volgende ochtend lag zij in haar box en had moeite met opstaan. De dierenarts was er gelukkig vroeg en nam bloed af. Daarbij testte ze ook Vanessa's reflexen en keek zij in haar ogen. Daar merkte ze iets ongewoons op. Vanessa was aan de rechterkant voor een groot deel blind. Dat verklaarde eigenlijk alles: waarom het longeren die kant op niet lukte, waarom ze zo panisch reageerde op de singels aan de rechterkant en waarom ze zo ontzettend schrok als je haar benaderde van die kant. Alles viel op zijn plek, het is alleen zo verschrikkelijk triest dat dit de manier was om daar achter te komen.

Vanwege de pijn, de blindheid, de paniek, het feit dat er nooit een kindje op zou kunnen rijden vanwege haar extreme vluchtgedrag, hebben we besloten om haar te laten gaan. Nu heeft ze rust.

Vanessa, met open hoeven ontving je Dani in de kudde. Jouw kudde! En jullie vormden een sterk front. Twee totaal verschillende paardjes die elkaar perfect aanvoelden en aanvulden en het leiderschap deelde. Wat heb ik het zwaar met jouw verlies, lief meisje. Had ik het maar anders gedaan. Had ik maar een langere lijn gehad. Had ik maar eerder ontdekt dat je gewoonweg niks zag. Had ik maar...

Een doorsnee dinsdag

Het is dinsdagochtend 6.30 uur. Mijn Wake-Up Light brandt al volop en begint zachtjes het vertrouwde riedeltje af te spelen, wat natuurlijk steeds harder en onprettiger wordt naarmate de tijd vordert en ik dat ding niet aanraak. Een keer snoozen kan geen kwaad, dus negen minuten later volgt hetzelde ritueel, waarna ik even snel mijn telefoon check om te zien of ik in de nachtelijke uurtjes nog een beetje populair ben geweest. Tien voor zeven stap ik mijn bed uit en strompel ik naar de badkamer om een plens water in mijn gezicht te gooien, een borstel door mijn haar te halen en mijn tanden te schrobben. Daarna ga ik, aangekleed en wel, richting het appartement voor het ontbijt: soja yoghurt met banaan, pitten en kokos. Redelijk standaard, moet er toch eens een keer verandering in aan gaan brengen.

Om half acht staan de heren en dames in de stallen te trappelen voor hun ontbijt, om vervolgens te genieten van vers groen gras in de wei (ja, wij hebben in de meeste weides nog volop mals gras).

Wat ik uiteraard niet deel op facebook is dat we daarna de stallen uitmesten, hooi voeren en een bezem over alle honderden vierkante meters trekken... Nee, natuurlijk niet, daar wordt niemand jaloers van toch!? Maar als dat gebeurt is, het is dan negen uur, dan begint hetgeen wat dit werk zo ontzettend leuk maakt.

Vandaag ben ik gestart met een buitenrit in het bos met mijn grote Frieze vriend Rikus. Rikus weet nog niet helemaal hoe hij zijn grote, lange lichaam het beste kan gebruiken en heeft vooral nog veel moeite met galop in de bak. Maar in het bos is dat geen probleem en mag hij even voluit gaan.

Daarna is het tijd voor wat serieus bakwerk met Friezin Ciduna. Zij is veel fijner gebouwd, heeft heel veel knopjes, maar het ontbreekt haar nog aan spierkracht.

Rond twaalf uur wisselen we de paarden en voeren we. Daarna denken we natuurlijk ook aan onszelf en vliegen we naar het appartement voor tosti's, bananenpannenkoekjes en left-overs van de dag ervoor.

In de middag zorg ik ervoor dat de andere paarden die onder mij vallen aandacht, verzorging en beweging krijgen. Omdat "mijn" andere Fries niet helemaal in orde is (virus met koorts) betrof dit vandaag alleen de pony's. We hebben op dit moment even geen passende zadels voor het kleine grut, dus heb ik twee pony's aan de hand gewerkt en een pony gelongeerd.

En dan is de dag alweer zo goed als voorbij. De paarden gaan allemaal naar binnen, krijgen hooi en brok en de eerste pensionklanten komen al binnen druppelen. Vrij!

En vrij betekent in mijn geval: DANI! En oh oh oh, wat heeft zij mij veel inspiratie en energie gegeven vandaag. Ik was aardig kapot na vandaag en besloot om mijn gele ponymeisje mee te nemen het bos in, op barebackpad (oftewel: zonder zadel). Daar zat ik dan, op de mooiste plek op aarde, omgeven door groene, gele, oranje, rode en bruine bladeren. Al een beetje fris, maar nog niet koud. Dani is braaf, zoals altijd. We zetten een fijn hobbeldrafje in en worden daarbij zelfs ingehaald door een hardloper. Don't worry, be happy is zeker van toepassing. Dani kent het bos inmiddels goed en weet ook dat "Het Galoppad" eraan komt. Ik vertrouw haar volledig, meer dan 1000% en zodra we de hoek omgaan en het pad op draven geef ik haar het teken om te gaan. Het is onbeschrijflijk, dit kan je eigenlijk alleen maar voelen. Zoveel power, maar controleerbaar. Zoveel spieren, maar soepel. Zoveel snelheid, maar gehoorzaam. Vandaag was een van de mooiste ritten die ik ooit gemaakt heb.

Als God in Frankrijk

En hoe is het eigenlijk met Dani? Nou, ik kan jullie melden, die voelt zich hier prima. Elke dag van 7.30 tot 16.00 uur staat zij met haar 4 vriendinnen haar buik vol te eten. De weide is heuvelachtig, met bomen om te schuilen en met uitzicht op 4 knappe jongens in de wei ernaast. Daar werd ze in de eerste week wel erg euhm.. vrolijk van! Ze was niet bij ze weg te slaan en ze bood zichzelf ook maar al te graag aan. De ruinen hadden alleen geen idee wat ze bedoelde en stonden haar vragend aan te kijken. Overigens had de Spaanse hengst die wat verder weg staat heel duidelijk in de gaten wat er moest gebeuren. Helaas, ik heb nog geen fokplannen, maar wie weet komen die binnenkort..?

Uiteraard moet ze nog wel aan het werk, anders wordt ze een buik met 4 beentjes. Trainen doen we in de royale 20x60 binnenbaan, die elke dag gesproeid en om de dag gesleept wordt. Ze blijft sterker worden en voert de oefeningen steeds beter uit. Soms mag ze mee het bos in, waar ze even niet "aan de teugel" hoeft te lopen, maar gewoon de boscross pony mag uithangen. Al die luxe en rijkdom stijgt haar af en toe wel een beetje naar haar bol. Zo kunnen de passerende pony's rekenen op lelijke blikken en soms zelfs een aanval van Hare Majesteit. Maar doorgaans is ze gewoon de vrolijke pony zoals iedereen haar kent!

Rengøring

Oftewel.. schoonmaken, reinigen, soppen.. deze week staat in het teken van de jaarlijkse schoonmaakronde. Ben ik even blij...

Vanaf gisteren gaan we als tornado's door de stallen. Lois (mijn collega) en ik soppen de boel, en Jan (de klusjesman) komt daarna met zijn hogedrukspuit, zodat de aangekoekte mest-, voer-, en vogelpoepresten geen schijn van kans hebben. De dagen zijn lang, zwaar en vragen een hoop van mijn lichaam. Ik ben zo toe aan een rondje meeliften op 1 van de Friezenruggen. Maar ik hou in gedachten dat het na deze week allemaal brandschoon is en daardoor ook weer makkelijker schoon te houden is. Alles voor het goede doel dus.

In de tussentijd maken we nog steeds een hoop lol, we beginnen steeds opnieuw aan een planning die volledig door de war wordt gegooid door Marlene, de staleigenaar. Er ligt ontzettend veel werk en we zijn met z'n tweeen. Daardoor komen we nog niet echt toe aan het trainen van de paarden. We zijn dan ook erg hard op zoek naar een derde persoon die met spoed kan beginnen en het liefst ook nog een beetje bij ons past.

Veiligheid voor alles

In vergelijking tot de helse onweersbuien die vorige week over Nederland trokken, is dit een lachertje. Maar met zoveel weilanden op heuvelachtig gebied, wil je tijdens donder en bliksem je paarden liever gewoon veilig in hun stalletje hebben. Dus met gevaar voor eigen leven hebben we vanochtend door de stromende regen gerend om alle pony's en paarden binnen te halen. Het was een kleine pittige bui, en daarna scheen de zon ook weer. Dus na even gewacht te hebben om zeker te weten dat alle onweer door gevlogen is naar Zweden, hebben we heel optimistisch de paarden weer lekker naar het gras gebracht.

Terwijl ik met het laatste paard - een grote, jonge, ietwat onhandige hengst - naar buiten stapte, keek mijn collega mij verschrikt aan. Ze hoorde gerommel. Dus ik maakte een rechtsomkeert met de meneer en heb mijn collega ongeveer 5 minuten naar de lucht staan kijken. Er gebeurde niks, geen flits, geen geluid, een klein beetje wind, verder niks! Oke, eerst maar even vegen en daarna kijken we verder. Tijdens het vegen hoorde we allebei het niet te missen geluid van een verse wolk onweer. Rennen!!! Wederom alle paarden en pony's, die nog maar amper 15 minuten aan het grazen waren, van de wei geplukt. Dit keer wel op tijd, alles stond binnen voordat de echt klappen en regen kwamen.

Veiligheid voor alles is de titel, al snap ik zelf wel heel goed dat paarden "redden" tijdens onweer in een open heuvelig veld echt niet het beste idee van Nederland - of Denemarken - is.

Roadtrip dag 2

Ten opzichte van gisteren was vandaag een "makkie". Slechts 400 kilometer en we waren vastberaden om die er even snel doorheen te jekkeren. Het plan was dan ook om na 200 kilometer even te stoppen voor een rondje hooi/water/lunch, maar mijn blaas gooide na 100 kilometer al roet in het eten. Dus korte plaspauze en gelijk een thee en koffie meegenomen. Thee is een soort van magisch goedje wat mijn lichaam linea recta doorverwijst naar mijn blaas en ja hoor, nog voor de 200 kilometer stond ie alweer op klappen. Dus wederom een korte stop. Toen besloten we om het laatste stuk in 1 keer door te rijden, ook omdat Dani het behoorlijk had gehad in dat houten hok op wielen. Geen thee en beperkt water voor mij dus.

We zijn via de brug gereden (je kan ook kiezen voor de veerboot als je naar het Oosten wil), waar we ons vooraf heel druk om hebben gemaakt. Er stond namelijk redelijk wat wind en op een wat kleinere brug werden we toch wel aardig te pakken genomen door wat rukwinden. Met samengeknepen billetjes naderden we dus de brug. Moeders kon alleen nog maar " oh god, och jezus, kijk dan" uitbrengen. Maar met een lekker meewindje was er uiteraard geen vuiltje aan de lucht en hebben we nog mooie foto's kunnen maken ook.

En dan eindelijk zie je nog maar 2 cijfers staan bij de kilometers "to go". Hehe, alsof er nooit een einde aan zou komen. En toch duren die laatste paar kilometers echt het langst. Eenmaal op de stoeterij aangekomen stond Marlene, mijn werkgever, klaar om me "aan de ketting te leggen" zoals ze dat zei. Vorig jaar heb ik hier 5 weken gewerkt en ik heb een goede indruk achtergelaten. Ik mag nu dus niet meer weg. Ze heeft toen ook al gezegd: Jij komt nog wel een keer terug. En hier ben ik dan! Marlene en ik hebben elkaar een dikke knuffel gegeven en als twee gillende tieners bij een concert van een boyband ons enthousiasme geuit over mijn terugkomst.

De roadtrip heb ik als relaxt ervaren en het is heel goed te doen. Nu kan het echte avontuur beginnen! En jullie mogen daar met mij van genieten.